اقتصاد بازار: ارزش فعلی بازار پوشاک در جهان، بالغ بر ۱۵۰۰ میلیارد دلار است که پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۲۵ از ۲۰۰۰ میلیارد دلار نیز فراتر رود؛ اما سهم ایران از آن، تقریبا برابر هیچ است.
به گزارش پایگاه خبری اقتصاد بازار به نقل از مهر، علیرضا حائری کارشناس صنعت در یادداشتی نوشت: بدون شک معضل بیکاری و دغذغه اشتغال، بزرگترین دل مشغولی دولت در سالهای اخیر میباشد .
هر چند بر اساس آمار و ارقام منتشر شده در سال گذشته در حدود ۷۰۰ هزار شغل در کشور ایجاد شده است اما این مقدار فرصت شغلی بوجود آمده همچنان از تقاضای جویندگان کار کمتر بوده به نحوی که نرخ بیکاری در سال گذشته همچنان سیر صعودی خود را حفظ نموده است .
معضل بیکاری تا حدی نگران کننده شده که رهبر معظم انقلاب نیز با توجه خاص به این موضوع ، شعار امسال را حول همین محور انتخاب فرموده و تمام توجه دولت و تیم اقتصادی آن را در سال جاری معطوف به این قضیه فرمودند و از دست اندکاران و مسئولین دولتی خواستند که در کنار توجه به رونق تولید ، نگاه ویژه ای نیز به مسئله اشتغال داشته باشند.
بدیهی است که رونق تولید ، لاجرم افزایش اشتغال را نیز در پی خواهد داشت و اصولا یکی از دلایل افزایش نرخ بیکاری در سالهای اخیر ، وجود رکود فراگیر در اقتصاد کشور میباشد.
علی ایحال برای ایجاد اشتغال در کشور آنهم بصورت ضربتی ، می باید در رشته هایی سرمایه گذاری نمود و به حوزه هایی توجه ویژه داشت که با کمترین سرمایه گذاری ، بیشترین بازده را در ایجاد اشتغال پایدار داشته باشد.
حوزه هایی از قبیل صنعت گردشگری و هتلداری در بخش خدمات و نساجی و پوشاک در بخش صنعت .
از دیر باز صنعت نساجی و پوشاک به عنوان صنعتی اشتغالزا شناخته شده است و حتی اگر در بعد ایجاد ارزش افزوده نیز به اندازه صنایع "های تک " قدرت ایجاد ارزش افزوده نداشته باشد ، لیکن آنقدر توان اشتغالزایی دارد که دولت ها را مجاب نماید که در این حوزه سرمایه گذاری مستقیم نموده و یا اینکه تسهیلات خاصی برای داوطلبان سرمایه گذاری در این رشته را فراهم نمایند.
اتفاقا در برنامه راهبردی وزارت صمت نیز که در سال ۱۳۹۴ رونمایی گردید به این موضوع توجه شده است . در این برنامه سرمایه گذاری لازم برای ایجاد یک شغل در صنعت نساجی معادل یکچهارم متوسط صنعت اعلام گردیده است .
این در حالی است که سرمایه گذاری مورد نیاز برای ایجاد یک شغل در رشته پوشاک به مراتب کمتر از صنعت نساجی نیز میباشد.
رشته صنعتی پوشاک دارای کلیه مزیت های موجود در یک صنعت پاک و اشتغالزا بوده و میتواند در صورت توجه ویژه مسئولین ، بصورت ضربتی معضل بیکاری را حل نموده و یابه نحو چشمگیری کاهش دهد و همزمان کشور را از دیگر مزایای آن نیز برخوردار نماید.
از آنجایی که پوشاک ، صنعتی پاک و دوستدار محیط زیست بوده و کمترین آلودگی را در محیط زیست ایجاد می نماید ، لذا میتوان بدون دغدغه نسبت به توسعه این رشته صنعتی حتی در محیط های شهری نیز اقدام نمود و در کنار واحدهای عظیم صنعتی، از واحدهای کوچکتر نیز در محدوده های شهری بهره مند شد.
علاوه بر توان اشتغالزایی و دوستی با محیط زیست ، پوشاک صنعتی است ارز آور و میتواند بخشی از نیاز های ارزی کشور را نیز مرتفع نموده و در صورت توسعه مناسب و ارتقای کیفیت تولیدات داخلی ، در کاهش حجم کالاهای مشابه وارداتی علی الخصوص از طریق قاچاق بصورت موثری عمل نماید.
ارزش فعلی بازار پوشاک در جهان بالغ بر حدود ۱۵۰۰میلیارد دلار میباشد که پیش بینی میشود ارزش این بازار تا سال ۲۰۲۵ از ۲۰۰۰ میلیارد دلار نیز فراتر رود . متاسفانه سهم ایران از این بازار با ارزش تقریبا برابر هیچ است .بدیهی است در صورت توسعه این صنعت در کشور ، میتوانیم سهم مناسبی از این بازار مصرف حهانی برای خود در نظر بگیریم.
در حال حاضر بسیاری از کشورهای پیشرفته در رشته نساجی و پوشاک از قبیل چین ، کره ، اسپانیا ، ترکیه ، تایلند و حتی بنگلادش ، ویتنام و پاکستان بخش عمده ای از نیاز ارزی خودرا از طریق صادرات پوشاک تامین مینمایند.
متاسفانه حجم صادرات کشور ما در این رشته بسیار ناچیز و در شان قدمت و سابقه نساجی ایران نمیباشد.
نا گفته نماند که سرانه سالیانه مصرف پوشاک در کشور بالغ بر ۱۴۰ دلار میباشد و به عبارت دیگر با بازار مصرفی حدودا ۱۱ میلیارد دلاری در سال در این حوزه روبرو میباشیم که بخشی از این بازار به ارزش حدودا ۲ تا ۳ میلیارد درلار آن در اختیار رقبا میباشد. با توسعه این صنعت ،علاوه بر ایجاد اشتغال پایدار ، میتوان تا حدود زیادی از واردات این محصول بصورت قاچاق جلوگیری نمود.
در بعد ایجاد ارزش افزوده نیز رشته پوشاک حرف های زیادی برای گفتن دارد به نحوی که میتوان از یک کیلو پنبه و یا سایر الیاف طبیعی و مصنوعی دیگر به قیمت ۲ تا ۵ دلار ، محصولاتی را تولید نمود که تا چندین برابر ارزش مواد اولیه آن بفروش رسد و برای تولید کننده آن ارزش آفرینی نماید.
خلاصه اینکه در کنار رشته هایی از قبیل صنایع های تک ، نفت و پتروشیمی که نیاز به سرمایه گذاری های هنگفت داشته و میباید از منابع خارج از کشور تامین گردد ، می باید به صنایعی با سابقه و کهن که دانش آن نیز در کشور بومی شده و مراکز تحصیلات عالیه فراوان و معتبری نیز در کشور وجود دارد همچون صنایع نساجی و پوشاک توجه ویژه ای داشت تا بتوان در کنار تامین ارز مورد نیاز کشور ، همزمان معضل بیکاری را نیز مرتفع نمود و به عبارت دیگر میتوان ازمجموع صنایع نامبرده شده به عنوان صنایع پیشرو در جهت توسعه پایدار و همچنین اشتغال پایدار بهره جست.