مهران شاهین‌طبع، سرمربی تیم ملی بسکتبال در این باره به «شرق» می‌گوید: «به نظر من ما با توجه به شرایطی که داشتیم، بازی‌های بدی را انجام ندادیم. به این دلیل که سوریه و عربستان در مقایسه با گذشته فرق کرده و تیم‌های متفاوتی شده بودند. عربستان در وقت اضافه قطر را هم برد. البته قطر هم تیم خوبی شده. آنها دو، سه بازیکن خارجی به ترکیبشان اضافه کردند. سوریه هم که یک بازیکن آمریکایی را آورده. بنابراین این تفاوت‌ها باعث شد تا یک‌جاهایی کنترل بازی از دستمان خارج شود. شاید توقع این بود که ما با همان اختلاف امتیازی که در خانه این تیم‌ها را شکست دادیم، در خارج هم آنها را با همین نتیجه ببریم اما شرایط بازی بیرون از خانه جور دیگری است. ما سال 2018 در لحظات آخر بازی با عراق که در قطر برگزار شده بود، خیلی مشکل داشتیم. متأسفانه داوری هم خیلی در این دو دیدار به ضرر ما بود. تمام داورهایی که بازی‌های ما را قضاوت کردند، عرب بودند. داورها باید از مناطق دیگر آسیا انتخاب می‌شدند. متأسفانه ما دستمان در این مسئله کوتاه است و اعتراضی هم نمی‌توانیم بکنیم. چون جایگاه بین‌المللی نداریم. قضاوت مغرضانه این داوران در روحیه بچه‌ها تأثیر منفی ایجاد کرد. به‌خصوص در دیدار با سوریه که خیلی از این بابت اذیت شدیم. به هر شکل من معتقدم هنوز اتفاق خاصی نیفتاده و ما تیم اول گروه هستیم. چهار تیمی که در قطر مسابقه دادند هر‌کدام یک باخت دارند. ما اگر بازی‌های بعدی را هم ببازیم باز بالا می‌رویم اما مهم‌ترین مسئله نوع کیفیت بازی است».
باخت بسکتبال ایران به سوریه باعث شده تا بار دیگر موضوع غیبت ارسلان کاظمی در ترکیب تیم بر سر زبان‌ها بیفتد و کارشناسان و منتقدان آن را به عنوان یکی از نقاط ضعف عملکرد کادر فنی در این بازی‌ها بدانند. البته تیم در دیدار برابر عربستان و سوریه حامد حدادی، سنتر دومتر‌و 18‌ سانتی‌متری خود و صمد نیکخواه‌بهرامی را هم در اختیار نداشت. شاهین‌طبع ادامه می‌دهد: «من در مورد هیچ فرد خاصی صحبت نمی‌کنم. اما می‌خواهم اشاره‌ای به رقابت‌های انتخابی المپیک 2008 بکنم. ما در آن مقطع با نسل طلایی بسکتبال ایران که زحمت زیادی کشیدند و برای همه‌شان احترام قائلم، تیم دوم چین را شکست دادیم که به المپیک صعود کردیم. سال 2011 با برخورداری از تمام ظرفیت، در نیمه‌نهایی به اردن باختیم و نتوانستیم به المپیک 2012 برویم. آن سال ما بهترین تیم را داشتیم که در اوج خودش بود. در اولین پنجره همین مسابقات به عراق باختیم. به نظر من به جز حامد حدادی همه بازیکنان در تیم ملی ما در یک سطح هستند و تفاوتی با هم ندارند. ما در پنجره‌های جام جهانی در شش مسابقه شرکت کردیم که من در یکی از آنها سرمربی تیم نبودم؛ اما تیم ما با همین شرایط بازی کرده، یک‌سری از بازیکنان بودند و یک‌سری هم نبودند. مثلا ما در بازی با ژاپن صمد و حامد را نداشتیم و باختیم. اما استرالیا و فیلیپین را بردیم. من معتقدم بازی بچه‌ها تفاوت چندانی با یکدیگر ندارد و اگر حامد حدادی در کنار ما بود، می‌توانست به تیم کمک کند. ولی ما هم نمی‌توانیم حامد را مستهلک کنیم. یک عمر است که داریم از او استفاده می‌کنیم. نمی‌توانیم مانع موفقیت او شویم. حامد چون در لیگ چین بود با ما مشورت کرد و ما هم چون دیدیم سه برد داریم و سرگروه هم هستیم، گفتیم که به قطر نیاید. من فکر می‌کنم حتی اگر تیم جوان هم به این مسابقات می‌بردیم بد نبود».
شاگردان شاهین‌طبع به خاطر محدودیت‌های کرونا حدودا هشت ماه به ‌صورت کامل از میادین دور بودند و تنها با پشت‌سر‌گذاشتن دو بازی در فصل جدید لیگ و یک اردوی ۱۰‌روزه مهیای این مسابقات شدند. با وجود تلاش‌هایی که فدراسیون بسکتبال و کادر فنی تیم ملی ایران انجام دادند تا در صورت امکان، بازی دوستانه‌ای را در قطر، کشور میزبان پیکارها انجام دهند؛ اما به دلیل سخت‌گیری مسئولان برگزاری مسابقات این اتفاق رخ نداد تا آسمان‌خراش‌های ایرانی بدون بازی دوستانه وارد این رقابت‌ها شوند. سرمربی تیم ملی در واکنش به این مسئله توضیح می‌دهد: «به نظر من این محدودیت‌ها برای همه تیم‌ها بود. تنها برای ما نبود اما خب یک‌سری تیم‌ها توانستند رقابت‌های باشگاهی‌شان را زودتر شروع کنند، کمپ تمرینی بگذارند، تدارک خوب ببینند که ما این فرصت را نداشتیم. قطر کشوری بود که شرایط برای تمرین‌کردن در آن خیلی خوب بود. به هر حال ما کاری را که از دستمان بر‌می‌آمد انجام دادیم. شما بروید جدول مسابقات تیم‌های دیگر را ببینید. صربستان به سوئیس باخته، لیتوانی و استرالیا هم باختند. می‌خواهم بگویم شرایط تیم‌ها واقعا تغییر کرده است. شما بروید فیلم بازی قطر را زمانی که در بازی‌های آسیایی بازی می‌کرد با الان که یک بازیکن خارجی 38 امتیازه دارد، ببینید».
محمدمهدی ایزدپناه، پیش‌کسوت بسکتبال ایران که عضو کمیته فنی فدراسیون بسکتبال است یکی از منتقدان عملکرد ضعیف تیم ملی در رقابت‌های پنجره دوم است. او مجموعه‌ای از عوامل را مقصر به‌وجودآمدن این نتایج که مهم‌تر از همه آنها باخت به سوریه است، می‌داند. ایزدپناه به «شرق» می‌گوید: «بچه‌های ما اصلا در این مسابقات با هم هماهنگ نبودند. به نظر من آنها حتی به لحاظ فیزیکی هم آماده نبودند. پنالتی‌ها را خیلی بد زدیم. اگر درصد پنالتی و ریباند بهتری داشتیم، می‌توانستیم سوریه را شکست دهیم. بخشی از این نقاط ضعف به خود بازیکنان بر‌می‌گردد. ما قرار است در المپیک شرکت کنیم. آنها باید احساس مسئولیت می‌داشتند. در این ایام که تمرینی نبود بدن‌شان را آماده نگه می‌داشتند. آمارها خیلی بد بود. از شش پرتاب سه‌امتیازی یکی به ثمر ننشست. در مقابل اما سوریه‌ای که فکر می‌کردیم می‌بریمش، برنامه‌ریزی خوبی داشت. آنها با وجود کرونا در قزاقستان اردو زده بودند، تدارکات داشتند، انگیزه‌شان بالا بود. در اینجا می‌توانیم به کادر فنی ایراد بگیریم. بچه‌ها را باید با روحیه بالاتری راهی میدان می‌کردند. مجموع این مسائل دست به دست هم داد که به چنین نتیجه‌ای رسیدیم».
او به غیبت ارسلان کاظمی در این مسابقات هم واکنش نشان می‌دهد: «بازیکنان پست 4 و 5 ما ضعیف هستند. اگر ارسلان بود می‌توانست به تیم کمک کند. فکر می‌کنم آقای شاهین‌طبع باید درباره این بازیکن شفاف صحبت کند و دلیل دعوت‌نشدنش به تیم را بگوید. فکر می‌کنم خطای ارسلان هم خطای غیر قابل بخششی نیست که آقای شاهین‌طبع نتواند از آن بگذرد. اگر این فضا مدیریت شود، می‌توان او را به تیم برگرداند».
طبق قوانین این بازی‌ها دو تیم برتر هر گروه به همراه بهترین تیم‌های سوم که در مرحله پلی‌آف مشخص خواهند شد، راهی رقابت‌های کاپ آسیا می‌شوند. با توجه به این موضوع، شاگردان مهران شاهین‌طبع سه برد کسب کرده‌اند و برای صعود باید به پنجره سوم این رقابت‌ها امیدوار باشند. تا پیش از باخت به سوریه تیم‌های سوریه، قطر و عربستان هر‌کدام با یک برد و دو باخت شرایط یکسانی را در جدول داشتند. تیم ایران در پنجره سوم این رقابت‌ها باید مقابل قطر و عربستان صف‌آرایی کند. 
پیش‌کسوت بسکتبال ادامه می‌دهد: «برای پنجره سوم باید اردوهای متعددی بگذاریم. مهم‌تر از همه مسابقه تدارکاتی داشته باشیم. با وضعیتی که مشاهده می‌شود تیم بیشتر از همه از عدم هماهنگی بین بازیکنان رنج می‌برد. ما هنوز خیلی تا شروع بازی‌ها زمان داریم. بردن این تیم‌ها برای ما دور از دسترس نیست. متأسفانه کرونا معضل بزرگی شده. مگر ایران چند بار در تاریخ به المپیک رفته. باید روی این موضوع حساسیت داشته باشیم. بچه‌ها باید خودشان روی این موضوع تعصب داشته باشند. اگر به المپیک بروند، دیده می‌شوند و این به لژیونرشدن آنها در باشگاه‌های اروپایی کمک می‌کند».